Strona poświęcona twórczości
Chmury się zwarły W podniebnej batalii I pułk za pułkiem na wschód Apokalipsy Jeźdźcy tragiczni Tętentem wpadają do głów Depresji sztandary Brak chęci i wiary Łopoce nad nami zły cień Niedobrze kochana Vendetta od rana Słowo za słowo jak cierń
Zamiast słów Ciepło ust Zamiast skarg Dotyk warg Zamiast dni Tupot chwil Zamiast gry Pasjans mgły Nie odwracaj perspektywy Pozwól, niech stopnieje lód Obojętność rani serce Ostry nóż Wyjmij z głowy gwóźdź sumienia Plewy wstydu rzuć na wiatr Zamknij oczy
Znów zabłądziłam pogubiłam drogi W dżungli zdarzeń wśród głuchych pni I nie mogę trafić tam gdzie chcę Stoję, płaczę ,wołam cię Zabłąkana ćma w zbyt pogodny dzień Schować się gdzieś , przeczekać chcę Przestraszone myśli poskładać w sens Nie dać
Mój świat kształt obłoku Mój świat ciszy łza Mój świat błękit oczu Mój świat marzeń smak W moim świecie Dotknąć chce się piór anioła W moim świecie spójrz za siebie nikt nie woła Chcę być twoją Eurydyką Orfeuszu z vis
Dawno temu gdzieś w Italii A konkretnie w mieście Terni Żył Walenty, biskup sławny Zakochanych wszystkich święty Wzrok przywrócił niewidomej By ujrzała chłopca swego Więc dzień wszystkich zakochanych Czternastego jest lutego Walentynki, Walentynki Dla chłopaka i dziewczynki Mały flircik, czuły
Trwa dość krótko, zwykle tylko kilka dni Pachnie latem, jak ogniska wonny dym Pod namiotem chroni się, gdy pada deszcz Dla postronnych, bywa krótkim słowem – cześć ! Jest przelotna, jak spacerów nocny ptak Bez pieniędzy jak obrabowany bank Bez
Uciekając w powiew snu Twarze w cieniu zanurzamy I po drugiej stronie, znów W kolorowy wir wpadamy Malinowe lody chmur Księżyc kwitnie chryzantemą Mędrzec składa zielnik gwiazd Tylko ciebie jeszcze nie ma Proszę wejdź do mego snu Gdzieś wpół drogi
Odpłynąłeś za horyzont Blednie obraz twój w pamięci Ale dla mnie w każdej chwili Jesteś skarbem , mym największym Na twój powrót ustroiłam W świeże kwiaty twoje włosy Kiedy wrócisz będzie święto Wspólnych marzeń, zauroczeń Tylko morze Pozna nasze tajemnice
Nie siej ziaren ciszy w przestrzeń między nami Bo czasu tak mało żeby ją pokonać Jesteśmy przyziemni – nieczęsto ptakami Jak nie dolecimy będziemy żałować Ty jesteś pragnieniem wody na pustyni Gorącym mirażem, napowietrzną zjawą Pozwól to uchwycić w najpiękniejszej
Księżyca blask spać nie daje mi W głowie tkwi obraz tamtych dni Samotność otwiera wspomnień film A w głównej roli Ja i Ty Marzenia spełniają się Gdy w ramionach trzymasz mnie nie odejdziesz nigdy ,nie Bo to ja scenariusz śnię
Nad głową noc zła królowa Sen gdzieś przepadł i nie mogę spać Księżyc twarz pokazuje lampę złotą A promieni blask moich myśli szlak do gwiazd Wzlecieć w górę chcę, ale szyba Nie chce puścić i krzyczy stop Okruch szkła, zawieszony
Każdego dnia, gdy budzę się Przy twoich drzwiach kończę sen Czekam, aż otworzysz je, przytulisz mnie A potem pójdziesz do łazienki Każdy dzień zamienia w piekło się Gdy wychodzisz mówiąc – cześć I nie zobaczę cię aż do jutra… Odchodzisz,
Marzę o tym, aby choć popatrzył W swoje mocne choć, na chwilę ujął dłonie Moje ręce nieszczęśliwe i samotne A on skała, wzrok kieruje w inną stronę Gdy na przerwie stoi taki obojętny Na spojrzenia na zaklęcia i na szepty
Gdzie świat kończy się na mapie Gdzie krajobraz niezbadany Gdzie jest ptaków zatrzęsienie Gdzie postawił ktoś szlabany Popłyń ze mną gdzieś w nieznane Może tam znajdziemy ciszę Co oddzieli nas od zgiełku Wiersz miłosny nam napisze Płyniemy pod prąd Chociaż
Zawsze gdy niebo zaczyna łkać Po twarzach liści spadają krople Wtedy zaczynam się czegoś bać Tak smutny dźwięk za moim oknem Czy to samotność przez szybę puka Cichą muzyką zamglonych sfer Czy ktoś na deszczu przestał czekać Zastukał w szybę
To nie był pożar, ani grom To tylko serce biło we mnie Mocnym staccato prędkiej krwi I pożądania ostrym werblem I miedzią planet, ogniem gwiazd Wybuchem mgławic rozjątrzonych Na własność chwili chciałem być W płomieniach włosów spopielony Jak zapach mięty,
Świat za szybą zbudził się i ziewa Puka do mych drzwi Rozrzucone myśli czas pozbierać Poukładać sny W głąb pamięci więc gdzieś przecieram szlaki Filiżanką kawy sklejam filmu kadr I w okruchach śpiących po kieszeniach Szukam wczorajszego dnia I myślę,
W dziwnym mieście na styku galaktyk Niepoważnym, że zdaje się złudą Żyją panny przecudnej urody Z porcelany krucheńkiej, wprost cudo Jakiś magik ulepił je z pyłu Gwiazd i mgławic, promieni księżyca I tchną życie w te panny przesrebrne I zostawił
Kiedy zechcesz odejść Nie zakwitnę różą I nie zranię kolcem Wonią nie odurzę Kiedy zechcesz odejść Nie będzie błagania Spłynie po policzku Jedna łezka mała Kiedy zechcesz odejść Zrób to szybko proszę Drzwi zamknij za sobą Gdy opuszczę oczy Zostaw
Myślę ,że to był sen Na jawie pewnie – o nie Nie zdarzył by się cud Ty nie stałbyś obok tu Marzenia, to jest narkotyk dla dwojga serc Więc na razie śnię, z tobą w tle Patrzysz, uśmiechasz się Jak