Strona poświęcona twórczości
Napachniało sianem Po drewniany dach Dusznym całowaniem Omamiło nas Nagłym zachwyceniem Po rumiany wstyd Złym zapamiętaniem W grzechu aż po świt ref. Idzie wielka woda Od zachodu niż Idzie wielka woda Po dolinach krzyk Idzie wielka woda Idzie wielka woda
Kiedy sterylna czerń nocy Realność wygasi za oknem Znów będziesz mógł w sobie włączyć Twój niewidzialny odbiornik Dostroisz aparat ciała Do najcichszej ze znanych fal Czy słyszysz – to bije ci serce To sygnał, że jeszcze je masz I posłuchaj
Księżyc przestrzeni zapałka Ratusza lichtarz podpalił Ukrzyżowane nad głową Niebo przybite gwiazdami Uliczki ze strachu rude Wtulają się kamieniami I otwierają na przestrzał Bezgłośne krzyku bramami Pośrodku takiej nocy Że tylko w zęby tłuc Co robisz na ulicy Samotny Bruno
Wchodząc do ogrodu nie bardzo Luizy W ostępy nie bardzo migotliwych wzruszeń Przeszyci światłem pękających gruszek Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny Zakwitły wierszem, ze zdwojoną siłą Leśmian i burzan w cienistym ogrodzie Że wpuszczony w maliny postronny przechodzień Nawet nie
Dopiję kawy ostatni łyk Papieros zgaśnie, gdzieś trzeba wyjść Coś trzeba zrobić, by przetrwać dzień By się nie rozbić na tysiąc szkieł Egzystencja to gra Pan to znał monsieur Sartre Rozpadł się domek z kart Na nic w rękawie as
Gdy będzie tak blisko dotyku rąk Pomiędzy zamruczy miętowy kot Cichutko nastroszy zieloną sierść Popatrzy łakomie, jakby chciał zjeść Ode mnie do ciebie miętowy kot Bursztyny ma w oczach miętowy kot Puszysty dmuchawiec miętowy kot Ode mnie do ciebie miętowy