Strona poświęcona twórczości
Łyk herbaty spłukał resztę zamyślenia Pokój zamknął się w krawędziach czterech ścian Wiesz jak będzie, chociaż oczu nie otwierasz Chcesz by obraz pod powieką ciągle trwał Szarych ludzi wysypały fabryk bramy Zaraz przyjmie ich gościnny domu próg Zatrzasnąłeś drzwi w
Już chcesz oderwać się i lecieć, lecieć, lecieć By pająk stresu nie nadążył nici snuć Cóż cię właściwie tu na Ziemi może trzymać Gdy wokół ciebie widzisz głód i bród i smród Tak są neony wabią ćmy łagodnym blaskiem Te
I kiedy ostatnie słowo Zawaha się jak liść, czy z burzą iść Czy wyniośle trwać Pomyśl, że jutro dzień za firankami… I możesz polecieć…. Tam, gdzieś daleko, na wyspie Jest taki dobry dom Naprawdę, z mgły utkany dla nas sponiewieranych
Opłotkami przez ogródki Maszerują krasnoludki Już bynajmniej się nie nudzą Podskubują własność cudzą Bloki betonowe w tle Lato w mieście – regae Akcja lato w mieście Idziemy na czereśnie Gospodarz spuści psa Zabawa na sto dwa Gruby – jedz owoce
A kiedy się spotkamy To znikną oceany Jak ptaki pod chmurami Zaczniemy gniazdo wić Ze słów, ze złotych myśli Co tylko nam się przyśni Powstanie dom niezwykły Na progu właśnie my W podwórzu studnia stanie Miłości nieprzebranej Kołowrót dobrych życzeń
Nie wierzę W przypadkowość kropel dżdżu Nie ufam Muszę dotknąć szczeliny chmur Nie mówię Nim pewności nie zmienię w krzyk Nie przeczę Tak mi trudno bez wiary żyć A może stanie się cud I zakwitnie kamień niewiary Co uśmierzy piekącą